Siempre Contigo, een bijzonder asiel. Gelegen vlak bij mijn vakantiebestemming in Zuid-Spanje. Nadat ik een bezoek had gebracht was het duidelijk: ik wilde een keer een week meehelpen.
De dag was eindelijk aangebroken. Bepakt met 5 kilo hondentuigjes en een klein beetje kleding stapte ik in het vliegtuig dat mij naar Sevilla zou brengen. 2 van de vrijwilligsters stonden bij aankomst mij op te wachten op het vliegveld: wat een hartelijke ontvangst! Te meer omdat we elkaar daarvoor eigenlijk maar amper kenden. Maar alle hulp is daar welkom en wordt enorm gewaardeerd.
’s Avonds leerde ik hun eigen honden kennen. Stuk voor stuk herplaatsers uit het asiel. Het was gezellig en gemoedelijk, ik had nog even een avond vrij voordat we de volgende dag naar het asiel zouden gaan. Ik had geen idee hoe de ervaring zou zijn…
Vol goede moed en ideeën die ik in Nederland bedacht had, kwam ik aan bij het asiel. Een drukte van belang, maar niet van vrijwilligers of adoptanten helaas, wel van honden. De weken ervoor waren er in 9 dagen 28 honden binnengebracht. Voor dit asiel, waar ze in hun hele bestaan geen hond hebben geëuthanaseerd (tenzij medisch noodzakelijk), is dat een enorme druk. Waar in Nederland vaak de vrijwilligers op een wachtlijst staan om aan de slag te mogen in een asiel, is het hier zeer beperkt. Een handjevol mensen werkt keihard, elke dag, week, maand en jaar weer.
Mijn goede ideeën moesten even naar de achtergrond. Eerst moest er schoongemaakt worden. Je kunt niks extra’s doen als de honden niet een schoon hok en een gevulde maag hebben. En dat is de realiteit van elke dag daar: vrijwilligers met fantastische intenties, die elke dag worden overspoeld met schoonmaakwerk, medische zorg, evalueren van dieren voor een potentiële adoptie. Een wandeling of spel is extra. Maar ze verzetten bergen, en er werd gewandeld met een aantal honden. Ik had het voorrecht even mee te mogen wandelen met een adoptant, en vragen over hondengedrag te beantwoorden waar nodig. De adoptie ging door, iedereen was tevreden over de match. Want ondanks dat ze een vol asiel hebben, gaan de honden zeker niet met de eerste de beste mee!
Mijn eerste werk richtte zich op de quarantaine. Elke hond verblijft daar een periode, om een aantal redenen. De eigenaar kan zich bijvoorbeeld nog melden, de hond kan ongevaccineerd zijn, of de hond moet nog beoordeeld worden. Vaak zitten deze honden dus alleen in een hok, dus de drang naar contact is dan groot. Ze zijn ook duidelijk uit hun doen dat ze ineens daar zitten. Sommige reageren daarop door extra schattig te doen, andere honden wantrouwen iedereen en weer andere stuiteren als een dolle rond als het hok eenmaal open gaat. De stress die door deze lichaampjes giert is overduidelijk.
Na de gedane arbeid kon ik mij ook richten op de honden die het langst daar zaten of die alleen zaten in verband met (mogelijke) intolerantie naar andere honden. Omdat de honden zo veel spanning ervaren in het asiel, is het noodzakelijk om de stress te verlagen, en niet te verhogen door bijvoorbeeld ballen te gooien of te gaan rennen. Veel honden hebben meer beweging nodig, maar doordat hun stress zo hoog is, is het niet verstandig meer lichamelijke activiteit te bieden. In plaats daarvan probeerde ik die koppies aan het werk te zetten, door op allerlei manieren te laten zoeken naar voedsel of een speeltje. De meer atletische honden konden prima op allerlei materialen klimmen, en de zeer gespannen honden liet ik vooral zo rustig mogelijk snuffelen.
Het was bijzonder om te zien dat honden die even daarvoor nog bijna 3 meter hoog probeerden te springen van de stress, nu behoorlijk rustig stonden te snuffelen. Zelfs met Karpatos de bull terrier, die ontzettend veel stereotyp gedrag laat zien (rondjes om zijn as), behaalde ik wat succes. Hij onderbrak soms zijn gedraai om verder te snuffelen. Voor een hond die elke dag zoveel spanning heeft, is dat een behoorlijke overwinning.
Er bleef soms ook wat tijd over om te wandelen, waarbij je vaak een andere kant van een hond ziet. Zo was bull terrier Kárpatos ineens een rustige, meegaande hond die genoot van het uitzicht in de verte. Egeo (nu Lobbes) wilde vooral gras onder zich voelen en genoot zichtbaar van elke geur die hij tegenkwam. Alika wilde doen waar ze voor gemaakt is: alles wat beweegt onderzoeken, elk spoortje volgen. De podenco in haar genoot!
Al met al was het een vermoeiende, heftige, emotionele, maar zeer mooie week. Ik heb veel geleerd van en aan de vrijwilligers van het asiel. Nu nog krijg ik berichten en filmpjes dat mijn suggesties zijn voortgezet, dat de honden ervan genieten. Helaas is het ook nog aan de orde van de dag dat er dieren gedumpt worden, dat de hondenvanger honden brengt, dat mensen hun gechipte dier niet terug willen en dat de meeste honden gewoonweg niet gechipt zijn en niemand ze komt zoeken. Als je beseft dat dit asiel volledig draait op donaties, is het onvoorstelbaar wat ze allemaal voor elkaar krijgen. Zo veel honden en katten hebben een beter leven gekregen, en met een ogenschijnlijk onuitputtelijke liefde worden ze in de tussentijd opgevangen.
Bedankt aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt, de belachelijke (in positieve zin) hoeveelheid tuigjes die mensen aan me hebben gegeven, de steun die mensen hebben gegeven naar aanleiding van mijn bezoek, en vooral natuurlijk de mensen van het asiel die me met open armen hebben ontvangen en in hun hart hebben gesloten. Mijn reis met dit asiel is niet ten einde, ik ga terug en help waar ik kan. Ze verdienen het!
Uiteraard mag iedereen die zich geïnspireerd voelt zijn steentje bijdragen. Op deze pagina staat hun IBAN, meer heb je niet nodig!!
Ook kan voor een klein bedrag per maand een hond op afstand geadopteerd worden. Wil je hier meer over weten, stuur mij dan een bericht.
Rest mij nog wat lieve foto’s te plaatsen van honden die ik heb mogen ontmoeten in dit bijzondere asiel!
Copyright B-Dog 2019 Alle foto’s, films en tekst zijn eigendom van B-Dog. Niets mag zonder schriftelijke toestemming worden overgenomen.
